Fred Hazeleger - Vicevoorzitter en Ledenadministratie bij Canicross Nederland
Tot 2005 was ik een ‘gewone hardloper’ en liep ik samen met mijn vrouw, Marianne van de Linde, aardig wat kilometers door de duinen en gingen we regelmatig naar hardloopwedstrijden.
April 2005 liepen we langs het prikbord van de AH en zagen een advertentie voor een jonge Duitse Staande uit een Frans asiel. Na een telefoontje konden we op 2e Paasdag kennis maken en hadden we (zonder van het bestaan van deze sport te weten) onze eerste canicrosshond geadopteerd. Dino barstte van de overtollige energie en liep met al onze hardlooptrainingen lekker los mee tot we in oktober 2005 iets lazen over een canicrosswedstrijd in Bovenkarspel.
We kochten een heupgordel, tuigje en lijn met elastiek en kregen dat een paar dagen voor Bovenkarspel binnen, zodat we daarmee net 1 keer konden trainen. Gelukkig bleek Dino een natuurtalent en konden we de ervaren Belgische deelnemers goed partij geven, Marianne won de lange afstand bij de vrouwen, Ruben was de snelste bij de kids en ik haalde op de korte afstand bij de mannen een flinke zak brokken binnen. Vanaf dat moment hebben wij met Dino alle edities in Bovenkarspel meegedaan en had het canicrossvirus ons stevig te pakken zodat we ook steeds vaker aan wedstrijden in België meededen.
In 2010 was Ruben te oud om nog aan de kidsrun mee te doen en konden we niet meer allemaal met Dino starten: het was tijd voor een tweede hond. Tijdens een vakantie op Fuerteventura maakten we kennis met Mick een Podenco-kruising die al 2 jaar in de opvang van Fuertedogs zat. In dat zelfde jaar gingen wij als eerste Nederlanders naar Frankrijk om mee te doen aan een meerdaagse canicrosswedstrijd ‘de Trophée des Montagnes’ wat een geweldige avontuur was.
Sindsdien komen we daar elke zomer terug voor 9 dagen afzien en genieten en hebben we alle drie het hoogste podium gehaald. In 2010 deden we mee aan het EK in België, waar Marianne met Dino zilver haalde en in 2011 gingen we naar het WK Dryland in Duitsland waar Marianne met Mick goud won. In 2011 kwam er een derde hond (Dox) bij, in eerste instantie voor tijdelijke opvang via Fuertedogs maar al snel werd besloten dat hij mocht blijven. Zijn broertje Jelle is er sinds mei 2012 ‘tijdelijk’ bij zodat wij nu in totaal vier canicrossende honden in huis hebben rondlopen.
We raakten betrokken bij het organiseren van wedstrijden, eerst in onze eigen omgeving met de canicross van IJmuiden als resultaat en later ook in de rest van het land. Bij het oprichten van Canicross Nederland werd ik gevraagd om als vice-voorzitter plaats te nemen in het bestuur waar ik onder andere verantwoordelijk ben voor de ledenadministratie. Marianne is vorig jaar gevraagd in het ECF-bestuur zodat we ook veel met de internationale aspecten van het canicrossen bezig zijn.
mailto:ledenadministratie@canicrossnederland.nl
Tot 2005 was ik een ‘gewone hardloper’ en liep ik samen met mijn vrouw, Marianne van de Linde, aardig wat kilometers door de duinen en gingen we regelmatig naar hardloopwedstrijden.
April 2005 liepen we langs het prikbord van de AH en zagen een advertentie voor een jonge Duitse Staande uit een Frans asiel. Na een telefoontje konden we op 2e Paasdag kennis maken en hadden we (zonder van het bestaan van deze sport te weten) onze eerste canicrosshond geadopteerd. Dino barstte van de overtollige energie en liep met al onze hardlooptrainingen lekker los mee tot we in oktober 2005 iets lazen over een canicrosswedstrijd in Bovenkarspel.
We kochten een heupgordel, tuigje en lijn met elastiek en kregen dat een paar dagen voor Bovenkarspel binnen, zodat we daarmee net 1 keer konden trainen. Gelukkig bleek Dino een natuurtalent en konden we de ervaren Belgische deelnemers goed partij geven, Marianne won de lange afstand bij de vrouwen, Ruben was de snelste bij de kids en ik haalde op de korte afstand bij de mannen een flinke zak brokken binnen. Vanaf dat moment hebben wij met Dino alle edities in Bovenkarspel meegedaan en had het canicrossvirus ons stevig te pakken zodat we ook steeds vaker aan wedstrijden in België meededen.
In 2010 was Ruben te oud om nog aan de kidsrun mee te doen en konden we niet meer allemaal met Dino starten: het was tijd voor een tweede hond. Tijdens een vakantie op Fuerteventura maakten we kennis met Mick een Podenco-kruising die al 2 jaar in de opvang van Fuertedogs zat. In dat zelfde jaar gingen wij als eerste Nederlanders naar Frankrijk om mee te doen aan een meerdaagse canicrosswedstrijd ‘de Trophée des Montagnes’ wat een geweldige avontuur was.
Sindsdien komen we daar elke zomer terug voor 9 dagen afzien en genieten en hebben we alle drie het hoogste podium gehaald. In 2010 deden we mee aan het EK in België, waar Marianne met Dino zilver haalde en in 2011 gingen we naar het WK Dryland in Duitsland waar Marianne met Mick goud won. In 2011 kwam er een derde hond (Dox) bij, in eerste instantie voor tijdelijke opvang via Fuertedogs maar al snel werd besloten dat hij mocht blijven. Zijn broertje Jelle is er sinds mei 2012 ‘tijdelijk’ bij zodat wij nu in totaal vier canicrossende honden in huis hebben rondlopen.
We raakten betrokken bij het organiseren van wedstrijden, eerst in onze eigen omgeving met de canicross van IJmuiden als resultaat en later ook in de rest van het land. Bij het oprichten van Canicross Nederland werd ik gevraagd om als vice-voorzitter plaats te nemen in het bestuur waar ik onder andere verantwoordelijk ben voor de ledenadministratie. Marianne is vorig jaar gevraagd in het ECF-bestuur zodat we ook veel met de internationale aspecten van het canicrossen bezig zijn.
mailto:ledenadministratie@canicrossnederland.nl
